www.taniecjaslo.fora.pl

Marcel

Taniec towarzyski dzieli się na 10 tańców, 5 standardowych, takich jak:

* walc angielski
* walc wiedeński
* tango
* foxtrot
* quickstep

oraz 5 latynoamerykańskich:

* samba
* cha cha cha
* rumba
* paso-doble
* jive

Marcel

STANDARD

Walc angielski

Walc angielski powstał na początku XX w. z połączenia szybkiego, wirowego walca wiedeńskiego i powolnego amerykańskiego tańca zwanego bostonem.

Narodziny nowego, wolnego walca przypisuje się słynnej "angielskiej flegmie" i niechęci do szybkich tańców, a także modzie lansowanej przez młodych tancerzy, którzy zapoczątkowali styl tańca upodobniony do chodu. Podstawowe figury walca oparte są na ruchu po linii ukośnej, co pozwala na płynne przemieszczanie się dookoła parkietu, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.

Sędziowie oceniając wykonanie tańca szukają wahadłowego (tzw. swingowego) ruchu z różnymi wariantami unoszeń i opadań w czasie trwania każdego taktu.

Chociaż kroki są dość proste muszą być płynne, pełne gracji i lekkości. Para powinna sunąć po parkiecie w idealnej harmonii. W walcu angielskim bardzo ważny jest trzymanie partnerów, przez cały czas tańca nie powinno się zmieniać. Podobnie sylwetki tancerzy powinny być niezmienne i tworzyć piękne długie linie. Walc angielski musi być tańczony w tzw.: kontakcie, czyli ciała tancerzy stykają się od kolan, aż do mostka partnerki.

Chociaż jest to taniec określany jako wolny, od tancerzy turniejowych wymaga dobrej kondycji i mocno obciąża stopy.

Walc wiedeński

Początki walca sięgają co najmniej XIV w. i pewne jest, że taniec ten nie jest dziełem jednego pokolenia, ale ewoluował przez wieki. Walc wiedeński wywodzi się prawdopodobnie z ludowych tańców południowych Niemiec i Austrii.

Walc na salony trafił na początku XIX podczas Kongresu Wiedeńskiego. Kiedy po raz pierwszy zatańczono go na dworze wiedeńskim damy ostentacyjnie opuściły salę balową, zgorszone tym, że mężczyźni na oczach wszystkich obejmowali kobiety. Moralizatorzy protestowali, straszono zgubnymi konsekwencjami dla zdrowia, które miało wywoływać wirowanie w tańcu, powoływano się nawet na wypadki śmiertelne!

Ostatecznie jednak ten piękny i romantyczny taniec zdobył uznanie wśród arystokracji i dzisiaj jest najstarszym i najbardziej eleganckim tańcem standardowym.

Walc wiedeński jest szybszy niż jego młodszy brat walc angielski i nazywany jest tańcem wirowym, bo jego główna cechą jest rotacyjny ruch obrotowy w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Ruch ten powinien być mocny, ale płynny, pozbawiony podskoków. Akcja unoszeń i opadań musi być delikatna. Podobnie jak w walcu angielskim sylwetki tancerzy muszą być niezmienne i stykać się od kolan aż po mostek partnerki. Ciekawostka jest to, że walc wiedeński ma tylko 5 figur: obrót w prawo, obrót w lewo, krok zmienny, natural fleckerl i reverse fleckerl.

Tango

Taniec ten wywodzi się ze slumsów Buenos Aires w Argentynie. W Europie tango pojawiło się na początku XX wieku budząc wielkie zgorszenie. Londyński tygodnik "Times" napisał, że jest "w najwyższym stopniu nieprzyzwoite". Tango zostało oficjalnie potępione przez papieża, a niemiecki cesarz zakazał tańczyć je na swoim dworze.

Chociaż do Europy tango przybyło jako taniec latynoamerykański uznawane jest za taniec standardowy, ponieważ tancerze tańczą blisko siebie. Trzymanie w tangu jest mocne i ma agresywny wygląd.

Tango ma przypominać kłótnię małżonków. Jego dramaturgia musi mieć gwałtowny charakter, pełen zaskakujących zmian kierunków i obrotów oraz szybkich ruchów głowy.

Bardzo ważne są w tangu naprzemienne gwałtowne i płynne ruchy przypominające sposób poruszania się dzikich kotów. Tango jest płaskim tańcem, czyli jest pozbawione całkowicie unoszeń i opadań. Jako jedyny taniec standardowy nie ma akcji swingowej, czyli ruchu wahadłowego.

Quickstep

Narodził się w Ameryce wraz z nastaniem mody na muzykę jazzową i ragtime. W tańcu tym zawarte są elementy foxtrota, polki i charlestona. Nazywany jest także szybkim foxtrotem. W Europie pojawił się po raz pierwszy w 1914 roku na Wyspach Brytyjskich. Cechy wyróżniające quickstep to radość, żywa muzyka i ... zaskakujące kroki. Podobnie jak w walcu, są one oparte na ruchu po linii ukośnej. Aby zatańczyć quickstep'a, trzeba przede wszystkim zapamiętać i opanować wszystkie kroki, ponieważ jego zawrotne tempo nie pozwala na zastanawianie się nad następną figurą. Bardzo łatwo jest "wypaść" z muzyki, przewrócić się, albo nawet zderzyć z innymi parami.

Marcel

ŁACINA

Samba

Samba to narodowy taniec Brazylii i kojarzony przede wszystkim z karnawałowym szaleństwem Rio de Janerio. Uważa się, że wywodzi się z tańca "w kółko" Murzynów ze szczepu Bantu, a do Ameryki przybył wraz z niewolnikami. W sambie mocno zaznaczone są role kobiety i mężczyzny.

Do Europy przybyła w 1914 roku, ale dopiero po II wojnie światowej zrobiła się bardzo modna i uznana za taniec turniejowy.

Samba jest szybkim tańcem, bogatym w różne wariacje. Wymaga od tancerzy ruchów całego ciała, akcentowane są ruchy bioder. Charakterystyczna akcja "wewnątrz ciała" to tzw. "samba bounce", szczególnie punktowana przez sędziów. Jednak całość ruchu musi być bardzo miękka, nie może powodować utraty ładnej postawy tancerzy. W sambie zwraca się również uwagę na muzykalność tancerzy, który muszą umieć zaprezentować wiele różnych rytmów zawartych w tym tańcu. Podobnie jak w innych tańcach istotne są piękne linie ciała.

Cha-cha-cha

Cha-cha-cha, czyli taniec kubański, lecz stworzona przez Brytyjczyka. Jakkolwiek dziwnie to brzmi. Gdy angielski nauczyciel tańca, Pierre Lavelle odwiedził Kubę zauważył, że kubańska rumba ma więcej różnych kroków niż tańczona w Europie. Kiedy wrócił do Wielkiej Brytanii stworzył z "dodatkowych" kroków kubańskiej rumby oddzielny taniec. Melodia cha-cha to połączenie ludowych rytmów kubańskich i jazzu.

Cha-cha-cha jako odrębny taniec została uznana w 1953 r. ale jej reguły od tego czasu kilkukrotnie uległy zmianom.

Cha-cha-cha składa się z około 20 podstawowych figur i opartych na nich niezliczonych wariacji. Taniec ten wymaga silnej pracy nóg i bioder. Ruchy muszą być energiczne, wręcz zadziorne, ale nogi podczas tańca nie powinny wychodzić poza obrys ciała. Istotnym elementem technicznym są wyprostowane nogi w większości pozycji.

Rumba

Ojczyzną rumby jest Kuba, a za jej początek uznaje się ludowy taniec płodności, w którym tancerze naśladowali godowe tańce ptaków i innych zwierząt.

Współczesna rumba to prawdziwy teatr miłości, przepełniona jest erotyzmem, pełna zmysłowych ruchów całego ciała. Opowiada o kobiecie, która przy pomocy swoich wdzięków uwodzi mężczyznę po to by go zniewolić i zapanować nad nim. Partnerka w tym tańcu zdecydowanie powinna być na pierwszym planie, partner nie może dominować.

Przez wielu tancerzy rumba uważana jest za klasykę tańców łacińskich. Chociaż zasady rumby są proste i nadają się do nauki dla początkujących, to oddanie jej charakteru wymaga wielu lat pracy i udaje się dopiero dojrzałym tancerzom.

W rumbie silnie zaakcentowane jest uderzenie "4", muzyka pozwala na ukazanie kontrastów miedzy akcją wolną i szybką. Taniec ten wymaga ogromnej precyzji, a im wolniejsza muzyka tym trudniej go poprawnie wykonać. Sędziowie zwracają uwagę na staranność prowadzenia stóp , przeprostowane kolana oraz ruch całego ciała.

Passodoble

To hiszpański taniec, symbolizujący corridę. Historia opowiadana w pasodoble składa się z dwóch części - wejścia na arenę i walki z bykiem. To taniec o ściśle określonej dramaturgii, a tancerzom nie wolno pominąć żadnej z figur, a mężczyzna odgrywa w nim rolę dominującą.

Mężczyzna w pasodoble odgrywa rolę torreadora - "torrero" ,kobieta symbolizuje czerwone sukno -"cappa". Ruchy partnerów to przemieszczanie się wokół wyimaginowanego byka. Marszowa muzyka, która pierwotnie grana była podczas parady na rozpoczęcie corridy, buduje napięcie.

Kobieta w pasodoble porusza się wokół partnera, ruchy obojga tancerzy muszą być gwałtowne i dramatyczne. Chociaż rola kobiety określana jest jako "cappa", w niektórych momentach tańca przejmuje ona role matadora lub byka, ale nigdy nie podejmuje walki. Nawet wtedy kiedy kroki "torrero" i "cappa" są takie same, kobieta powinna być jak cień toreadorra. Pasodoble to jedyny taniec latynoamerykański, w którym występują kroki od pięty, akcja swingowa oraz prawie całkowity brak akcji bioder. Sędziowie szukają charakterystycznej sylwetki torreadora, kręgosłup tancerza musi być wygięty w łuk. Wyraz artystyczny tego tańca ma duży wpływ na ostateczną ocenę sędziów.

Jive

Jive narodził się na początku XX w. i jest dzieckiem "rewolucji tanecznej" z 1910 roku. Prekursorem jiva był jitterbug - taniec pełen elementów akrobatycznych np.; przerzucania partnerek przez barki, tańczony przez czarnoskórą młodzież z Harlemu. Jitterbug został przywieziony do Europy w latach 40 - tych przez amerykańskich żołnierzy.

Kiedy pojawił się w londyńskich lokalach wywołał euforię, ale także przerażenie. Znani ze swego pragmatyzmu Anglicy zmodyfikowali jitterbug pozbawiając go wszelkich elementów akrobatycznych i tak narodził się jive. W latach 70-tych został uznany za taniec turniejowy. Współczesny jive zawiera elementy jitterbug'a, swingu i rock'n'roll'a.

Od tancerzy wymaga świetnej kondycji i sprawności, muszą pokazać zarówno elementy swingowe, oparte na podskokach, a także tzw.: kicks & flicks. Chociaż jest tańcem wyczerpującym i turniejach tańca tańczony jest jako ostatni, więc zawodnicy od początku tańca muszą walczyć ze zmęczeniem.